Karanlığın Sonu Aydınlık

Karanlığın Sonu Aydınlık

Aydınlığın karanlıkla birleştiği yer, umudum ile ümitsizliğimin ince çizgisi

O kadar zor ki umudu sağlam tutmak, incitmek, tüketmemek işte tam tükendi derken yeniden, yeniden ayağa kaldırmak inancınla, amacınla umuduna koltuk değneği olmak. Hiçbir yol dikensiz değil, her gündüzün bir karanlığı olduğu gibi, umut var oldukça bilirsin ki, o gecenin de bir güneşi var, aydınlığı var. Acemi fütursuzca girdiğim bu yolda, taşları ayıklayacak, dikenlere basmadan, ruhumu yaralamadan ulaşacağım menzile…

Iskalaması, en geçme şansım yok öyle bir seçeneğim de çetin kıştan çıkıp, karlı fırtınalı bir mevsimden geçip ılık bir bahar gününde sarılacağım iki güzel goncamız tomurcuk halinde bekleyen güllerime…

Ben sarılmadan, koklamadan açmayacaklar güllerim çünkü iğne ucu kadar umudum ben ona koltuk değneği oldukça topal aksak halinde kurtulacak taşlı yollardan taşları temizledikçe daha bir güçlenecek. Yüreğimdeki zincirleri çözecek bir kum tanesi kadar umudum deniz olup beni sımsıkı saracak ve gün yolumdan son taşı kaldırdığım gün kalın duvarlara bakmadan, gözümdeki perde olmadan ufuk çizgisinde güneşin doğuşunu gördüğüm gün iki goncam artık gül olup açacaklar. Yüreğim kanatlanıp bedenim nereye isterse oraya götürecek beni…