Çocuk ve Sevgi

İnsan ekmekle doyar, emekle büyür ve sevgiyle yaşar. O nedenle çocuk insan sevgisinin bir ürünüdür. Daha anne karnındayken sevgiyi hisseder. Psikologlara göre çocuk da duygusal gelişmenin zihinsel gelişmeden önce olduğu yönündedir. Bedensel gelişme ise en sonuncu gelmektedir. Aslında sevgi duygunun en büyük gıdası, ruhu besleyen bir besin. Onun yerini hiçbir gıda tutamaz. Annenin bebeğini kucağına alması, emzirmesi, okşaması, öpmesi ve hatta koklaması onun sütünden çok daha önemlidir. Ne yazık ki, modern dünyanın çocukları ana kuzusu değil, kreş kuzusu oldular. Ekonomik sıkıntılar nedeniyle kadınların çalışır olması, her geçen gün kreş ve bakımevlerinin yenilerinin açılmasına neden olmakta. Amaç çalışan annenin çocuğunu güvence altında tutmak ve gelişimini sağlamak. Ama bir gerçek var ki o da, modern insan sevgisiz büyümekte ve eline gücü geçirdiğinde de sevgiyi katletmekte. Halbuki sevgiyle büyüyen çocuk kendiyle barışık, sevgi ve ümit dolu biri olurken sevgisiz büyüyen çocuk ise nefret, kin ve intikam hisleriyle dolu olur. Yaşarken bile bu duygulardan kolay kolay uzaklaşamaz. Aslında sevgi çocuğun güç kaynağıdır da, seven kişinin kendisinden karşısındakine bir parça vermesidir de denilebilir. Sevgi şefkat ve merhameti de doğurur. Sevgi ile terbiye terbiyelerin en güzelidir. Onda yaşamın kuralları vardır. Ama yine de şu gerçeği de unutmamak gerek. Çocuğunuza alacağınız en pahalı oyuncaklar onu götüreceğiniz en ilginç ve heyecan verici geziler… Bunların hiçbiri ona ayıracağınız zamanın yerini tutmaz. Öyleyse çocuklarımıza zaman ayıralım ve onları sevgiden mahrum bırakmayalım. Gelecek günler ancak bu duygu ve davranışlarla güzelleşecektir.

Kadir Dikme

Öğretmen