Küçük Bir Çocukluk Anım

Amacım yaşlılara bir kez daha yaşadıklarını hatırlatmak ve gençleri de o günlerden haberdar etmek. Çünkü bugünün imkanları o günlerde yoktu. Çekilen acılar ve sıkıntılar ise hep mazide kaldı ve birçok insanı da hayattan kopardı. Ama böyle olmasına rağmen o günün insanı bugünkünden çok daha mutlu ve huzurluydu. Bunun kökeninde kanaatkar olmaları ve bu kadar lüks yaşama arzusuna sahip olmamaları yatmaktaydı. Ne yazık ki, günümüzde gençlerin istek ve arzuları sınırsız bir hal aldı. Tabiki bu da mutsuzluğa neden olacaktır. Çocukluğumda anneler bebekleri ağladığında kucaklarını alıp emzirirler veya emziğini ağzına koyup ninniler söyleyerek uyuturlardı. Bugün ise ellerine akıllı telefonu verip susturuyorlar. Belirli bir yaşa gelen çocuklar ise kızlar evcilik, erkeklerde yapma oyuncaklarla oynarlardı. Oyuncak bile yoktu. Oyuncağı olan şanslıydı.

Hele bir de bisikleti varsa keyfine hiç te diyecek yoktu. Benim ne oyuncağım ne de bisikletim oldu. Tellerle arabalar yapar onlarla oynardım. Sokakta ise biz çocukların oyuncakları gazoz ve sigara kapakları yapma toplar, misket ve çember, ip atlama, kiremit topu oynamak vs. ise oynadığımız oyunlardı. Akıllı telefonlara, tabletlere, rağmen oyuncak bugünde çocukların kıymet verdiği şeyler arasında. Çünkü oyuncak onlar için çok iyi bir arkadaş. Bugün bile erkek çocukları arabalarıyla kız çocuklarını ise ellerinde yapma oyuncak kız bebekleriyle dolaşır görürüz. O nedenle kreş ve anaokullarında ekran ve tabletlerin yerini oyuncak ve oyunlar aldı. Bu durum yetkilileri de duyarlı davranmaya sevk etti. O nedenle zararlı oyuncakları toplayıp imha etmeye yönlendiler. Doğru olanda bu olsa gerek. Böylece çocuklarımızın sağlığını da güvence altına almış oluyoruz.

Kadır Dikme